Gone Girl (2014) [3/5]

MOVIE INFO

Θρίλερ Μυστηρίου. 2014. Έγχρ. 145’
Αμερικανικής παραγωγής του Ντέιβιντ Φίντσερ με τους Μπεν Άφλεκ, Ρόζαμουντ Πάικ, Νιλ Πάτρικ Χάρις, Κάρι Κουν

Η κοσμική και οικογενειακή ζωή του Νικ Νιούτον (Μπεν Άφλεκ) θρυμματίζεται σταδιακά μετά την μυστηριώδη εξαφάνιση της γυναίκας του, Έιμι (Ρόζαμουντ Πάικ). Αν και ο Ντέιβιντ Φίντσερ κατάφερε γρήγορα να δομήσει την ερεβώδη και υποβλητική ατμόσφαιρα που μας έχει συνηθίσει, μοιάζει να μηρυκάζει ένα ξαναϊδωμένο θέμα, ένα κλισέ παιχνίδι ρόλων, με τρόπο μάλλον επιδερμικό. Στα θετικά βέβαια συγκαταλέγονται η χιτσκοκική αισθητική και η πρώτη ύλη του που συνιστά πρόσφορο έδαφος για δυναμικές ανατροπές, αδιάκοπο σασπένς και στιβαρή ψυχολογική δραστηριότητα. Παρ’ όλα αυτά, το σύνολο είναι ως επί το πλείστον ένας επιτηδευμένα αδιάφορος Μπεν Άφλεκ να σέρνει επί δυόμισι ώρες μια σοβαροφανή πλοκή της οποίας οι ενδιαφέροντες προβληματισμοί (περί μαζικής συνείδησης, οικογενειακής αλλοτρίωσης, σύγκρουσης του σύγχρονου μηδενισμού με το αμερικανικό όνειρο κ.α.) υποδαυλίζονται από την αναμόχλευση των ίδιων θεματικών. Ενδιαφέρουσα η νεόφερτη Κάρι Κουν, καθώς και η Ρόζαμουντ Πάικ στον απαιτητικό της ρόλο.

Director: David Fincher
Writers: Gillian Flynn (screenplay), Gillian Flynn (novel)
Stars: Ben Affleck, Rosamund Pike, Neil Patrick Harris

Visit page to see more

Interstellar (2014)[2,5/5]

MOVIE INFO

Επιστημονικής Φαντασίας. 2014. Έγχρ. 169’
Αμερικανικής παραγωγής του Κρίστοφερ Νόλαν με τους Μάθιου ΜακΚόναχι, Αν Χάθαγουεϊ, Τζέσικα Τσάστεϊν, Γουές Μπέντλι, Κέισι Άφλεκ, Μάικλ Κέιν, Ματ Ντέιμον, Έλεν Μπέρστιν

Η νέα ταινία του Νόλαν αφηγείται το διαγαλαξιακό ταξίδι μιας ομάδας κοσμοναυτών, το οποίο αποσκοπεί στη σωτηρία της ανθρωπότητας σε ένα νέο, βιώσιμο πλανήτη. Το διαστημικό αυτό έπος που ελίσσεται ανάμεσα στα μυθιστορήματα του Βερν και σε ταινίες του είδους («Επαφή», «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου», «Αρμαγεδδών», «Gravity», «2001: Η Οδύσσεια Του Διαστήματος» κ.α.), διακρίνεται για τα εντυπωσιακά ειδικά και ακουστικά εφέ και γενικότερα για την εικαστική του επιμέλεια, καθώς και για τις ευθύβολες ερμηνείες του που σφύζουν από συναίσθημα. Η προσπάθεια του Νόλαν να δημιουργήσει μια επιστημονικά καταρτισμένη, «ρεαλιστική» και ανθρωποκεντρική θα λέγαμε περιπέτεια, που να εμφορείται από μία άκρως ουμανιστική -αν και σε σημεία συντηρητική- φιλοσοφία είναι φιλότιμη. Παρ’ όλα αυτά η απεγνωσμένη αναζήτηση happy end, ο ρυθμός και η διάρκειά της, η ρηχή της ιδεολογία, οι κλισέ σε σημεία διάλογοι και οι προβλέψιμες ανατροπές που υπάγονται στο σιδερένιο χολιγουντιανό καλούπι, καθιστούν το φιλμ τίποτα παραπάνω από ένα άρτιο τεχνικά, μελοδραματικό και αμπελοφιλοσοφικό μπλοκμπάστερ.

Director: Christopher Nolan
Writers: Jonathan Nolan, Christopher Nolan
Stars: Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Jessica Chastain

The Judge (2014) [2/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 2014. Έγχρ. 141’
Αμερικανικής παραγωγής του Ντέιβιντ Ντόμπκιν με τους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Ρόμπερτ Ντιβάλ, Βέρα Φαρμίγκα, Μπίλι Μπομπ Θόρντον

Όταν η ηθική ακεραιότητα του δικαστή πατέρα του (Ρόμπερτ Ντιβάλ) κλονίζεται από πιθανό φόνο, ο εύρωστος μα ανήθικος δικηγόρος Χανκ Πάλμερ (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζοπυνιορ) επιστρέφει στην γενέτειρά του και επανασυνδέεται μετά από χρόνια με την οικογένειά του. Όσο η ταινία σχοινοβατεί ανάμεσα στο δικαστικό θρίλερ και στις αυθεντικές σκηνές ατόφιου οικογενειακού δράματος διατηρεί ένα κάποιο ενδιαφέρον κυρίως μέσω των ρεαλιστικών διχοστασιών ανάμεσα στο απόλυτα ταιριαστό πρωταγωνιστικό δίδυμο. Ο συνδυασμός όμως των δύο παραπάνω ειδών επιτυγχάνεται με έναν άκρως προβλέψιμο και μελοδραματικό τρόπο. Το φιλοσοφικό χάσμα ανάμεσα στον ωφελιμιστικό αμοραλισμό και στην συντηρητική ηθικολογία γεφυρώνεται γλυκερά μέσω της ομφαλοσκόπησης του κεντρικού ήρωα με άξονα την οικογένεια, τα παιδικά χρόνια και των ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων. Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζει η ψυχολογία των προσώπων που υποστηρίζεται από τις ερμηνευτικές δυνατότητες των ηθοποιών, καθώς και η κοινωνικοπολιτική αλληγορία ως δείκτης της σύγχρονης αμερικανικής πραγματικότητας.

Director: David Dobkin
Writer: Nick Schenk,David Dobkin
Stars: Robert Downey Jr., Robert Duvall, Vera Farmiga, Vincent D'Onofrio, Jeremy Strong, Dax Shepard, Billy Bob Thornton

Visit page. To see more.

Miss Violence (2013) [4/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 2013. Έγχρ. 99’
Ελληνικής παραγωγής του Αλέξανδρος Αβρανάς με τους Ρένη Πιττακή, Θέμη Πάνου, Ελένη Ρουσσινού

Την ημέρα των γενεθλίων της η εντεκάχρονη Αγγελική πηδάει από το μπαλκόνι και πέφτει στο κενό με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη της. Η αυτοκτονία της σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την καλογυαλισμένη ζωή της οικογένειάς της. Η σκηνοθετική αμεσότητα, η δραματουργική στιβαρότητα και η καθηλωτική πλοκή (βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα!) ευδοκιμούν σε ένα σφιχτοδεμένο σεναριακό πλαίσιο που γεννά γόνιμους προβληματισμούς κυρίως για τις σχέσεις της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας με την εξουσία στον αγώνα για επιβίωση. Η διακεκριμένη φεστιβαλικά σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Αβρανά σε συνάρτηση με την ζοφερή, γεωμετρική κινηματογράφιση λειτουργούν με το υποσυνείδητο του θεατή σαν συγκοινωνούντα δοχεία, ενώ η ανατριχιαστική ερμηνευτική ισχύς των ηθοποιών (από τα παιδάκια μέχρι τους έμπειρους Πιττακή και Πάνου ή την εκθαμβωτική Ρουσσινού) συνιστούν σταθερούς πυλώνες για την δόμηση αυτού του σπάνιου, αριστουργηματικού έργου τέχνης.



Visit page. To see more.

Rambo IV- Τζον Ράμπο [0,5/5]

MOVIE INFO

Περιπέτεια. 2008. Έγχρ. 93’
Αμερικανικής παραγωγής του Σιλβέσερ Σταλόνε με τους Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζούλι Μπενζ, Μάθιου Μάρντσεν

Ο Τζον Ράμπο ζει ειρηνικά στην ζούγκλα της Βιρμανίας, όταν μια ομάδα εθελοντών του ζητάνε να τους μεταφέρει σε περιοχή όπου μαίνεται εμφύλιος πόλεμος. Ο Ράμπο αναλαμβάνει δράση μετά την εξαφάνιση της ομάδας, όταν αναγκάζεται να πολεμήσει μόνος εναντίων όλων. Μια αναμενόμενη από τον τίτλο κιόλας πολεμική παρωδία, στην οποία ο Σταλόνε κάνει τα πάντα. Εκτός από τον Ράμπο, αναλαμβάνει ρόλο σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού δηλαδή του βασικού υπαίτιου γι’ αυτό το τερατούργημα. Η αδράνεια του βετεράνου Ράμπο απέναντι στην ανθρώπινη δυστυχία μεταφράζεται ως φιλοσοφία, ενώ η κατακρεούργηση των «κακών» όταν απαγάγουν την σέξι, εθελόντρια γκόμενα είναι ευγενής ηρωισμός. Στα παραπάνω προσθέστε αιματολαγνεία, ανώμαλη βία, παντελή ανυπαρξία οποιουδήποτε νοήματος, ανάπηρη πλοκή, γελοίο σενάριο, τραγικές ερμηνείες και πολλά άλλα σε μια ταινία που δεν μπορείς να την δεις ούτε καν για να την κοροϊδέψεις.



Visit page. To see more.

Sweeney Todd: The Demon Barber Of Fleet Street [4,5/5]

MOVIE INFO

Μιούζικαλ Τρόμου. 2007. Έγχρ. 116’
Αμερικανικής παραγωγής του Τιμ Μπάρτον με τους Τζόνι Ντεπ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Τίμοθι Σπολ, Άλαν Ρίκμαν, Σάσα Μπάρον Κοέν

Ο κουρέας Μπέντζαμιν Μπάρκερ (Τζόνι Ντεπ) επιστρέφει στο Λονδίνο μετά από χρόνια και με την βοήθεια της κυρίας Λόβετ (Έλενα Μπόναμ Κάρτερ), που φτιάχνει απαίσιες κρεατόπιτες, θέτει σε εφαρμογή ένα αποτρόπαιο σχέδιο εκδίκησης των ανθρώπων που του κατέστρεψαν την ζωή. Ένα ερεβώδες μουσικό παραμύθι, ένας ραγισμένος, ασπρόμαυρος καθρέφτης που αντικατοπτρίζει τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Ίσως εκεί έγκειται η ομοιότητα των προσώπων με αρχαίους τραγικούς ήρωες που διαπράττουν ύβρη και μετά καλούνται να αποτρέψουν το αναπότρεπτο, στο μεγαλείο και στην μοναχικότητα της σύγκρουσής τους με ό, τι ανώτερο. Η καθηλωτικές φωνητικές και υποκριτικές ικανότητες του πρωταγωνιστικού διδύμου, καθώς και η ανάγνωση από τον Τιμ Μπάρτον του κλασσικού πλέον θεατρικού του Μπρόντγουεϊ -το οποίο παρεμπιπτόντως έχει ξαναγυριστεί σε κινηματογραφική ταινία το 1936- υπογραμμίζουν όλες σχεδόν τις πτυχές του έργου και θέτουν ως κοινό παρανομαστή την τέχνη. Το μουσικό μεγαλείο, τα επιβλητικά σκηνικά, η απόκοσμη φωτογραφία, το σουρεαλιστικό στοιχείο, ο πακτωλός συναισθημάτων, οι καθηλωτικές ερμηνείες, τα πολύπλευρα νοήματα και οι σαρδόνιες, χιουμοριστικές σκηνές βουλιάζουνε όλα στον εφιαλτικό, αιμάτινο ωκεανό του Μπάρτον -που παρουσιάζει ομοιότητες με το περισσότερο ρεαλιστικό καφκικό σύμπαν- όπως και η κοινωνία ανέκαθεν βυθίζεται στον βούρκο των κοινωνικών ανισοτήτων και του ηθικού εκμαυλισμού. Μια ταινία – αιχμηρό βελούδο αφού συνδυάζει την κοινωνική υπόσταση των έργων του Ουγκό και του Ντίκενς με τον πεσιμιστικό ελεγειακό ρομαντισμό του Ποέ. Δείτε την παραμονή Χριστουγέννων βράδυ.



Visit page. To see more.

La Vie D’ Adele [4,5/5]

MOVIE INFO

Ρομαντικό Δράμα. 2013. Έγχρ. 179’
Γαλλικής παραγωγής του Αμπντελατίφ Κεσίς με τους Αντέλ Εξαρχόπουλος, Λεά Σεϊντού, Σαλίμ Κεσιούς

Η ιστορία ενός παράφορου έρωτα ανάμεσα σε δύο έφηβες κοπέλες, την αμφισεξουαλική Αντέλ και την συνειδητά ομοφυλόφιλη Έμα. "Το Μπλε Είναι Το Πιο Θερμό Χρώμα" ο τίτλος του βραβευμένου κόμιξ της Ζιλί Μαρό στο οποίο βασίστηκε η ταινία του Αμπτελατίφ Κεσίς, του σκηνοθέτη του "Κουσκούς Και Φρέσκο Ψάρι" και της καθηλωτικής "Μαύρης Αφροδίτης", μιας από τις πλέον εξαίσιες και συναισθηματικά φορτισμένες σινεφίλ ταινίες. Κοινός άξονας του καλλιτεχνικού του έργου, οι γυναίκες, τις οποίες εξυψώνει και πατρικά αγκαλιάζει με έξαλλους χορούς, ακραίο σεξ, εκδηλώσεις αυτοκαταστροφής, ακόμη και διασυρμό σε συβαριτική τράπεζα της έκφυλης μπουρζουαζίας. Στη κατηγορία αυτή ανήκει και η διαβόητη ερωτική σκηνή της "Ζωής Της Αντέλ", η οποία δέχθηκε την κατακραυγή τόσο των σεμνότυφων σκοταδιστών που την αντιμετώπισαν σαν ρυπαρογραφία όσο και της ίδιας της Μαρό και γενικότερα μέρους της γκέι κοινότητας, όπως και μέρους των φεμινιστριών θεωρητικών του κινηματογράφου, που κατηγόρησαν τον Κεσίς για ηδονοβλεψία, οφθαλμοπορνεία και την σκηνή ως μη ρεαλιστικό λεσβιακό πορνό. Ναι, είναι προκλητική και ίσως πορνό ναι, πιθανόν να μην είναι αρκετά «λεσβιακή» ή ρεαλιστική είναι όμως αγάπη! Είναι ωκεανός που βυθίζει τα φλεγόμενα σώματα, στον πυθμένα της ηδονής, είναι θυσία, μυστήριο που κάνει τις εξαϋλωμένες πια ερωτευμένες ψυχές να αγκαλιάζουν στοργικά τις σάρκινες καλύβες τους, είναι ελευθερία και ουρανός, μπλε σαν τα μαλλιά της Έμμας, που στην απεραντοσύνη του περιβάλλει κάθε κύτταρο δύο σωμάτων αρμονικά εξισωμένων, δύο σωμάτων που δεν έχει πλέον σημασία αν είναι μαύρα ή άσπρα, αρσενικά ή θηλυκά, όμορφα ή άσχημα... είναι πορνό που εξυψώνει τον καλοπροαίρετο σκεπτικιστή και εξουθενώνει τον προκατειλημμένο φαρισαϊστή.

Η συνταρακτικές ερμηνείες της Αντέλ Εξαρχόπουλος και της Λέα Σεντού είναι η ψυχή της ταινίας, δίνουν σφυγμό και προσωπικότητα σε ένα έργο τέχνης με υπνωτιστικό ρυθμό και αξιοσέβαστο βαθμό διαλλακτικότητας. Μια φιλότιμη διασκευή, διακριτή από τις συνηθισμένες μετριότητες ταινιών με ρίζες στα graphic novels, που αν και αποσιωπά σημεία αποφασιστικής σημασίας (κυρίως ως προς την ψυχολογία των δύο κοριτσιών), μεταβάλει το μάλλον μελό τέλος του κόμιξ σε ένα μελαγχολικό και επαρκώς συγκινητικό φινάλε, διθύραμβο στο πάθος μιας στιγμής που θα χαράξει ανεξίτηλα μια ευαίσθητη ψυχή. Προκάλεσε γρήγορα κατακλυσμιαίες αντιδράσεις, όπως κάθε εμβληματικό και κοινωνικά διεισδυτικό έργο τέχνης άλλωστε και επάξια βραβεύτηκε τριπλά στις Κάννες. Οι τρεις ώρες της ταινίας πέτυχαν αυτό που τα 3D μπλοκμπαστεράκια της δεκάρας εποφθαλμιούν από χιλιόμετρα. Ήταν τρεις ώρες εμπειρίας. Μια από τις πλέον ηχηρές κραυγές του παγκόσμιου σινεμά, από την γέννησή του, που ελπίζουμε να μείνει.



Visit page. To see more.

Annabelle [1/5]

MOVIE INFO

Τρόμου. 2014. Έγχρ. 98’
Αμερικανικής παραγωγής του Τζον Λεονέτι με τους: Άναμπελ Γουόλις, Γουόρντ Χόρτον, Άλφι Γούνταρντ, Τόνι Αμέντολα

Μετά από μια βίαιη επίθεση σατανιστών ένα νεαρό ζευγάρι που περιμένει το πρώτο του παιδί στοιχειώνεται από μια κούκλα που μοιάζει να έχει αποκτήσει δαιμονικές ικανότητες. Το spin-off του Καλέσματος είναι ένα εντελώς αυθαίρετο και προχειροφτιαγμένο κολάζ από κλασσικές ταινίες του είδους (Το Μωρό Της Ρόζμαρι, Τσάκι κ.α.) που προσφέρει φθηνό και κλισέ τρόμο. Η ατμόσφαιρα και οι ελάχιστες ενδιαφέρουσες σκηνές υποδαυλίζονται από τον πληκτικό ρυθμό, την άνευρη πλοκή, τις άπειρες αφέλειες, την έλλειψη κορύφωσης και ανατροπών (αξιόμεμπτο για ταινία τρόμου του σήμερα) και τα πρόδηλα, συντηρητικά νοήματα που καλύτερα να μην υπήρχαν καν.



Visit page. To see more.

Reflections In A Golden Eye[4/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 1967. Έγχρ. 108’
Αμερικανικής παραγωγής του Τζον Χιούστον με τους Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Μάρλον Μπράντο, Τζούλι Χάρις, Μπράιαν Κέιθ, Χάρβεϊ Κέιτελ

Η ιστορία εκτυλίσσεται στον αμερικανικό νότο της δεκαετίας του ’40 και περιγράφει τις ζωές δύο γειτονικών οικογενειών στρατιωτικών, εστιάζοντας στις μύχιες σκέψεις και στις καταπιεσμένες επιθυμίες των προσώπων. Βασισμένη σε ομώνυμο best seller του ’41, η ταινία του Τζον Χιούστον ξεδιπλώνει αργά και τελετουργικά τους χαρακτήρες της και θίγει -όπως άλλωστε και το βιβλίο είκοσι σχεδόν χρόνια πριν- τολμηρές για την εποχή θεματικές. Η πρωτοποριακή ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο αποκτά διαφορετική πνοή δίπλα στην κλασικότητα της συμπρωταγωνίστριας του. Στο μεταίχμιο μια επαρκώς ρεαλιστική και γοητευτικά συγκινητική Τζούλι Χάρις, ενσαρκώνει έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους της ταινίας. Οι ερμηνείες βέβαια από χολιγουντιανούς σταρ τέτοιου βεληνεκούς, όπως και η σκηνοθεσία του Τζον Χιούστον απλά χρωματίζουν το ξεκάθαρο περίγραμμα που θέτει η Κάρσον Μακούλερ το οποίο συνίσταται εκτός των άλλων σε μνείες για την ομοφυλοφιλία, τον φετιχισμό, τον σαδομαζοχισμό, την νυμφομανία και την ηδονοβλεψία, σε ξεκάθαρες κοινωνικοπολιτικές θέσεις, σε ιστορικές αναφορές, ενώ παράλληλα διαθέτει και δραματουργική ένταση. Η ψυχολογική υπόσταση των παραπάνω και ο τρόπος έκφρασής της στην αλληλεπίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον συνιστούν ένα θέμα διαχρονικό στο οποίο ο θεατής αναγνωρίζει τις εκτοπισμένες στο ασυνείδητο ορμές του (κατ’ εξοχήν παράδειγμα ο ηδονοβλεψίας στρατιώτης ως alter ego του θεατή).



Visit page. To see more.

Sin City- Αμαρτωλή Πόλη [3/5]

MOVIE INFO

Περιπέτεια. 2005. Α/Μ. 124’
Αμερικανικής παραγωγής του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Φρανκ Μίλερ με τους: Μπρους Γουίλις, Μίκι Ρουρκ, Τζέσικα Άλμπα, Κλάιβ Όουεν, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Ροζάριο Ντόνσον, Μπρίτανι Μέρφι

Σπονδυλωτή ταινία, βασισμένη σε τρία graphic novels της σειράς «Sin City», δια χειρός Φρανκ Μίλερ. Ένας έντιμος αστυνομικός αναλαμβάνει την σωτηρία ενός εντεκάχρονου κοριτσιού, ο τιτάνας Μαρβ γυρεύει εκδίκηση από τον υπαίτιο για τον φόνο μιας πόρνης, ενώ παράλληλα ένας φωτογράφος υπερασπίζεται τα κορίτσια της νύχτας στην μάχη τους με τους μπάτσους. Ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της ένατης τέχνης μεταφέρεται στον κινηματογράφο με ένα πρωτοποριακό δημιούργημα που εγκαινιάζει τον διάλογο μεταξύ των δύο τεχνών. Για να αποβεί εποικοδομητικός, οφείλει να κατανοήσει τις ιδιαιτερότητες των δύο μορφών έκφρασης και να τις αξιοποιήσει προς όφελος του έργου τέχνης. Αν και αυτό δεν συμβαίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην «Αμαρτωλή Πόλη» της οποίας τα κόμικ στοιχεία υπερτερούν, η ταινία, ή μάλλον το live-action comic εξακολουθεί να συνιστά ορόσημο και κλασσικό δείγμα μιας νέας καλλιτεχνικής τάσης. Νουάρ η προσχηματική αισθητική που συνίσταται στην εξεζητημένη θεματική, στα κατά κύριο λόγο ασπρόμαυρα πλάνα, στις χρωματικές αντιθέσεις και στο κοντράστ, στις κοφτές ατάκες και στην εξωτερική εστίαση. Βέβαια η καθολική ψηφιακή επεξεργασία, από τα σκηνικά μέχρι τους ήρωες, και η θρησκευτικής προσήλωσης μεταφορά του κάθε καρέ του κόμικ λειτουργεί ανασταλτικά στον αναγωγή της ταινίας σε ένα ολοκληρωμένο και ουσιαστικό έργο τέχνης. Ο Ταραντίνο άφησε το στίγμα του στο πόνημα ως special guest director.



Visit page. To see more.

The Innocents- 1961 [5/5]

MOVIE INFO

Τρόμου. 1961. A/M. 100’
Βρετανικής παραγωγής του Τζακ Κλέιτον με τους Ντέμπορα Κερ, Μάικλ Ρεντγκρέιβ, Μέγκς Τζένκινς, Μάρτιν Στέφενς, Πάμελα Φράνκλιν

Ίσως η πιο απολαυστική και φιλοσοφημένη ταινία γοτθικού τρόμου και μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της Κερ και του Τζακ Κλέιτον. Βασίζεται στην κλασσική ιστορία φαντασμάτων «Το στρίψιμο της βίδας» του πολυαγαπημένου κινηματογραφικά Χένρι Τζέιμς και ξεπερνά όλες τις άλλες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές διασκευές του έργου (πιο γνωστή «Οι Άλλοι» με την Νικόλ Κίντμαν). Η δράση τοποθετείται σε ένα υποβλητικό ανάκτορο όπου μια νεαρή γκουβερνάντα (Ντέμπορα Κερ) αναλαμβάνει την φροντίδα και την εκπαίδευση δύο φαινομενικά συνηθισμένων, ευγενικών και πολύ χαριτωμένων παιδιών. Η ταινία παραμένει σχετικά στο πνεύμα του βιβλίου και γι’ αυτό δεν είναι σίγουρο αν ο σκηνοθέτης όπως και ο συγγραφέας είχαν συλλάβει το μεγαλείο του έργου που επεξεργάζονταν σε όλη την έκτασή του. Γιατί εκτός από τον καταιγισμό συναισθημάτων που προκαλεί στον θεατή, την αδιάκοπη αμφιβολία και την ρίγη της ασπρόμαυρης εικόνας η ταινία επιδέχεται και ποικίλες ψυχολογικές και κοινωνικές ερμηνείες. Συνιστά λοιπόν ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης του οποίου η μαγεία έγκειται στον υπαινιγμό και στην ανάπτυξη διφορούμενων εννοιών στο ίδιο πρόσωπο: αθωότητα και διαστροφή, πνευματική ακεραιότητα και έλλειψη συνείδησης κ.α. Η φροϋδική γκουβερνάντα και η ψυχολογικές μεταπτώσεις της, η σχέση του εκφαυλισμένου παρελθόντος με το ατόφιο ηθικά μέλλον, καθώς και η προσωπική ευθύνη και η ελεύθερη βούληση εκφράζονται άρτια μέσα από τις επιδέξιες ερμηνείες, τον υποδειγματικό ρυθμό, την εξπρεσιονιστική φωτογραφία, τα έξοχα σκηνικά, τα προσεγμένα οπτικοακουστικά εφέ και το πιο ανατριχιαστικό τραγούδι που έχει πει παιδάκι.



Visit page. To see more.

Jeune Et Jolie [3/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 2013. Έγχρ. 94’
Γαλλικής παραγωγής του Φρανσουά Οζόν με τους Ζεραλντίν Παϊλάς, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Φρεντερίκ Πιερό, Μαρίν Βακτ

Ο Φρανσουά Οζόν παρουσιάζει ένα έτος από την ζωή της Ιζαμπέλ, ενός δεκαεπτάχρονου κοριτσιού που εργάζεται ως call girl. Η ταινία διαιρείται σε τέσσερα μέρη που αντιστοιχούν στις τέσσερεις εποχές του χρόνου και συνοδεύονται η κάθε μία από ένα τραγούδι της Φρανσουάζ Αρντί. Τα τέσσερα τραγούδια όχι μόνο δεν είναι παράταιρα με την πλοκή, αλλά αποτελούν τα πλέον κύρια στοιχεία στα οποία μπορεί να βασιστεί ο θεατής για να αποκρυπτογραφήσει τον ψυχολογικό μαίανδρο στον οποίο άβουλα ενδίδει η ηρωίδα. Τα δύο στοιχεία για τα οποία κατηγορήθηκε η ταινία, είναι και αυτά που συνθέτουν την ουσία της. Ο ρεαλισμός των ερωτικών σκηνών και η αποστασιοποίηση, ή μάλλον η στωικότητα του έργου ως προς το θέμα και τα πρόσωπα συντείνουν δραστικά στην σφαιρική εξέταση πάνω σε ένα από τα πλέον αισθητά κοινωνικά ζητήματα. Μέσω της σκηνοθετικής αποστασιοποίησης και της ερμηνευτικά απόμακρης και γοητευτικά απαθούς Μαρίν Βαχτ, ο θεατής καλείται όχι να εντοπίσει αλλά να φανταστεί τα κίνητρα, τις μύχιες σκέψεις και τα ανείπωτα συναισθήματα της κοπέλας και στην συνέχεια να προβεί σε γόνιμο και ελεύθερο από ιδεολογικές κατευθύνσεις στοχασμό. Η ταινία, λοιπόν, παρουσιάζει τις εκφάνσεις ενός κοινωνικού φαινομένου και όχι της ψυχολογικές μεταπτώσεις και τα στοιχεία που συνθέτουν τον χαρακτήρα μια νεαρής πόρνης. Η πορνεία, βέβαια δεν συνιστά το μοναδικό θέμα με το οποίο καταπιάνεται η ταινία, η οποία λοξοκοιτά και άλλα συναφή φαινόμενα όπως η αλλοτριωμένες συζυγικές σχέσεις, η σεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού, η πρώτη σεξουαλική εμπειρία, η φοιτητική ζωή και οι προβληματικές εκδηλώσεις της μητρικής αγάπης.



Visit page. To see more.

Philadelphia- Φιλαδέλφια [3/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 1993. Έγχρ. 119’
Αμερικανικής παραγωγής του Τζόναθαν Ντεμ με τους Τομ Χανκς, Ντένζελ Ουάσινγκτον, Τζέισον Ρόμπαρντς, Αντόνιο Μπαντέρας

Ένας πολλά υποσχόμενος, νεαρός δικηγόρος (Τομ Χανκς), απολύεται από την εταιρία για την οποία εργάζεται, μόλις γίνεται γνωστό πως είναι ομοφυλόφιλος φορέας του έιτζ. Σε συνεργασία με έναν μαύρο συνάδελφό του (Ντένζελ Ουάσινγκτον) ξεκινάει έναν δικαστικό αγώνα κατά των πρώην εργοδοτών του. Για περισσότερο από μία δεκαετία το Χόλυγουντ εθελοτυφλούσε μπροστά στο έιτζ και στην περιθωριοποίηση των φορέων του, ενώ ελάχιστες είναι οι κινηματογραφικές δημιουργίες πριν την Φιλαδέλφια που πραγματεύονται τόσο ξεκάθαρα και δηκτικά το φλέγων φαινόμενο της ομοφοβίας (και γενικότερα των προκαταλήψεων). Ο ελληνικής προέλευσης τίτλος εκφράζει το πνεύμα της ταινίας, το οποίο σφύζει από ανθρωπιστικά νάματα και προασπίζεται την γεφύρωση των αντιθέσεων και την άρση των διαχωριστικών γραμμών υπό τον κοινό παρανομαστή του ουμανιστικού ιδεώδους. Σε πρακτικό επίπεδο, τόσο στην προσωπική ζωή του ισχυρού πρωταγωνιστικού διπόλου, όσο και στο εδώλιο η ταινία είναι ένα στιβαρό και ταυτόχρονα λεπτοφυές δημιούργημα, που διαθέτει εξαιρετικό σενάριο, υποδειγματικές ερμηνείες, σκηνοθεσία με έντονο χαρακτήρα και μια αλησμόνητη σεκάνς - καλλιτεχνικό ντελίριο, υπό την κρυστάλλινη φωνή της Μαρίας Κάλλας. Δεν γίνεται φαύλη και φλύαρη, ακόμη κι όταν υπάγεται στο κλισέ αμερικανικό καλούπι των διδακτικών δραμάτων. Τέλος, οι δόσεις συναισθήματος όχι μόνο μεταβολίζονται ευχάριστα, αλλά δικαιολογούν και πλήθος υποδόριων επιπολαιοτήτων, γυαλίζοντας την φιλμική επιφάνεια και προκαλώντας δάκρυα στο κοινό.



Visit page. To see more.

Holy Motors [3,5/5]

MOVIE INFO

Σινεφίλ. 2012. Έγχρ. 115’
Γαλλικής παραγωγής του Λέος Καράξ με τους Ντενί Λαβάν, Εντίθ Σκομπ, Εύα Μέντες, Κάιλι Μινόγκ

Ένας εκκεντρικός άνδρας αναλαμβάνει να υποδύεται ιδιαίτερους χαρακτήρες και να εντάσσεται στην καθημερινότητά τους, εξερευνώντας τις διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Λέος Καράξ δομεί αριστοτεχνικά ένα γριφώδες έργο τέχνης θεμελιωμένο στην καθηλωτική ερμηνευτική έκταση του καλλιτεχνικού του «άλλου μισού» Ντενί Λαβάν. Βραβευμένη στις Κάνες και στα Σεζάρ και αρκετά διαδεδομένη στο σινεφίλ κοινό, έγινε δέκτης ακραίων θετικών και αρνητικών κριτικών για την εσωστρέφειά της. Διαθέτει βέβαια μερικές επιμέρους εκνευριστικές παραδοξολογίες, μα σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί «τέχνη για την τέχνη», αφού οι προβληματισμοί του Λαβάν περί φύσεως του κινηματογράφου και της ψευδαίσθησης και της υπόστασής τους στην καθημερινότητα είναι καταφανείς. Λόγω της άψογης εφαρμογής της λακανικής θεωρίας του καθρέφτη, αβίαστα και τελετουργικά η ταινία μετουσιώνεται σε συστατικό στοιχείο του υποσυνειδήτου του θεατή, με αποτέλεσμα να ανάγεται γρήγορα σε μία μελαγχολική, ονειρική και φιλοσοφικά δριμεία θεώρηση της ύπαρξής μας, των πραγμάτων που (δεν) κάναμε και αυτών που (δεν) θα κάνουμε, καθώς και του καλοκουρδισμένου κόσμου που μας περιβάλλει και μας φοράει προσωπεία.



Visit page. To see more.

Rise Of An Empire- 300 [0,5/5]

MOVIE INFO

Πολεμική. 2014. Έγχρ. 102’
Αμερικανικής παραγωγής του Νόαμ Μούρο με τους Σάλιβαν Στέιπλετον, Εύα Γκριν, Λένα Χίντεϊ, Χανς Μάθισον, Ροντρίγκο Σαντόρο

Όχι ακριβώς πρίκουελ των "300", αφού η δράση τοποθετείται επίσης στους μηδικούς πολέμους και συγκεκριμένα στην ναυμαχία της Σαλαμίνας και του Αρτεμισίου το 480 π.Χ. Κεντρικά πρόσωπα ο Θεμιστοκλής (Σάλιβαν Στέιπλετον) που σκοτώνει τον Δαρείο (!) στην μάχη του Μαραθώνα (!!) από την οποία λείπει λιγάκι ο Μιλτιάδης (!!!) και η ελληνικής καταγωγής ναύαρχος Αρτεμισία (Εύα Γκριν)η οποία, ως σύμμαχος των Περσών, οδηγεί τον στόλο του Ξέρξη (Ροντρίγκο Σαντόρο) στην Ελλάδα, ζητώντας εκδίκηση. Αυτή τη φορά έχεις να ασχοληθείς με σημαντικότερα πράγματα από την ακατάσχετη αιματολαγνεία, τους ψηφιακούς κοιλιακούς και την φασίζουσα, μιλιταριστική ιδεολογία της πρώτης ταινίας, αφού τώρα προστίθενται οι εξόφθαλμες ιστορικές αυθαιρεσίες και η καταστρατήγηση των δημοκρατικών αξιών. Οι φτηνιάρικοι χαρακτήρες, δηλαδή οι δύο μοχθηρές γκόμενες (ο Ξέρξης και η Αρτεμίσια) και ο επιδειξιομανής Θεμιστοκλής, βρίσκονται στο κέντρο των γεγονότων, εκτοπίζοντας τους δευτεραγωνιστές σε τερατόμορφες μάζες στρατιωτών- χρυσαυγιτών. Το μόνο που βλέπεις είναι μια άρια φυλή «Ελλήνων» να σκοτώνει τέρατα, τα οποία οδηγεί μια σεξομανής, αδικημένη από την ζωή «Ελληνίδα». Ο μόνος λόγος να την δεις είναι το χιούμορ της στην ημιτελή ερωτική σκηνή-παρωδία του Στέιπλετον και της Γκριν (τώρα και σαν αρχαία πολέμαρχος μετά από τις ερωτικές σκηνές που γύρισε σαν βρικόλακας, αιμομικτική χίπισσα, σέξι χήρα, φιλενάδα του Μποντ και πολλά άλλα), στην καρικατούρα του Ξέρξη ως αποθέωση του piercing και στην ακατάπαυστη προπαγάνδα (έχει φάση να βλέπεις Πέρσες βομβιστές το 480 π.Χ.)...



Visit page. To see more.

The White Ribbon [5/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 2009. Α/Μ. 144’
Αυστριακής παραγωγής του Μίκαελ Χάνεκε με τους Ούλριχ Τουκούρ, Σουζάνε Λόταρ, Κρίστιαν Φρίντελ

Τοποθετημένη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η ταινία σκιαγραφεί τις σχέσεις των κατοίκων ενός αγροτικού χωριού της Βόρειας Γερμανίας, οι οποίες διαταράσσονται μετά από ορισμένα αποτρόπαια περιστατικά. Ο κορυφαίος ίσως εν ζωή σκηνοθέτης, αφοπλίζει κάθε θεατή με την στιβαρότητα, την διεισδυτικότητα και την ταπεινότητα ενός στιλάτου αριστουργήματος, με πολυσύνθετα επίκαιρα σχόλια τόσο σε κοινωνικοπολιτικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Η άψογη, ασπρόμαυρη φωτογραφία, οι πολυδιάστατοι χαρακτήρες, η πυκνότητα της εικόνας σε συνάρτηση με τον μινιμαλισμό της αφήγησης, καθώς και η υπαινικτική διάθεση του Χάνεκε δομούν ένα συμπαγές οικοδόμημα που δεν διστάζει να πλήξει με πλάγιο μα αιχμηρό και δηκτικό τρόπο θέματα όπως η καθηκοντολογία και ο πουριτανισμός, η ερωτική εξάρτηση, ο φασισμός και η αυτοδικία, καθώς και τον τρόπο έκφρασής τους στην κοινωνικοποίηση της νέας γεννιάς. Ασκεί δριμεία κριτική στην ευθύνη της καθεστηκυίας τάξης και των φορέων που διασφαλίζουν την διαιώνιση ενός σαθρού συστήματος και άπτεται της σκέψης του Ντυρκέιμ και του Φρόυντ περί άδηλων λειτουργιών της κοινωνικοποίησης. Εύστοχη κρίνεται ακόμα και η σύγκρισή της ταινίας με το καλλιτεχνικό δημιούργημα του Μπέργκμαν ή του Ταρκόφσκι, δεδομένου πως μιλάμε για ένα έργο που ίπταται στους αιθέρες του κλασσικού, ένα δάκτυλο που καταγγέλλει αιώνια το αποφώλιον τέρας της ανθρώπινης ύπαρξης. Διθυραμβικές κριτικές, Χρυσός Φοίνικας και Βραβείο κριτικών στις Κάννες, καθώς και δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ (τα όργια στην Ακαδημία δεν της έδωσαν κανένα) για μια υποδειγματική σπουδή και ένα αριστοτεχνικό καλλιτέχνημα.



Visit page. To see more.

Moonrise Kingdom [4/5]

MOVIE INFO

Κομεντί. 2012. Έγχρ. 94’
Αμερικανικής παραγωγής του Γουές Άντερσον με τους Μπρους Γουίλις, Μπιλ Μάρεϊ, Έντουαρντ Νόρτον, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Τζάρεντ Γκίλμαν, Κάρα Χέιγουορντ

Κορμός του φιλμ είναι ο έρωτας δυο δωδεκάχρονων, που το σκάνε το καλοκαίρι του ’65, προκαλώντας αναστάτωση στο οικογενειακό και ευρύτερο περιβάλλον. Μονάχα ένας τόσο εναλλακτικός σκηνοθέτης σαν τον Γουές Άντερσον θα μπορούσε να βάλει στην ίδια συνταγή ηθοποιούς σαν τον Μπρους Γουίλις, τον Έντουαρντ Νόρτον, τον Μπιλ Μάρεϊ, την Τίλντα Σουίντον, τον Χάρβεϊ Κέιταλ, την Φράνσις ΜακΝτόρμπαντ σε σενάριο του γιου του Φράνσις Φορντ Κόπολα, Ρόμαν, υπό την φωνή της Φρανσουάζ Αρντί και να πετύχει μια από τις πλέον απολαυστικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Κι αυτό επειδή η ταινίες του Άντερσον διαθέτουν μια προσωπικότητα ικανή να αφομοιώνει αντιθέσεις, θέτοντας ως κοινό παρανομαστή (σε ήρωες και θεατές), τον πολύχρωμο κόσμο που κάποτε ζούσαμε. Και πράγματι, πόσο γοητεία κρύβουν τα απόλυτα γεωμετρικά πλάνα, οι μελαγχολικοί ήρωες που αντανακλούν τύπους καθημερινών ανθρώπων, η ρετρό αισθητική και η νοσταλγική διάθεση, τα ανοιχτά παστέλ χρώματα, τα ακραία συμβάντα που βρίθουν από φαντασία και αθωότητα και το σουρεαλιστικό χιούμορ; Ο γουές Άντερσον, ακραιφνής θαυμαστής του Φελίνι και του Ρενουάρ, απαντά πρώτα με την εικόνα. Κοιτάζει -κι εμείς μαζί του- τον ήλιο στα μάτια και με εφόδιο ένα φορητό ραδιοφωνάκι συνεχίζει την αναζήτηση της παιδικής του ηλικίας μακριά από την ενήλικη χωματερή που τον πετάξανε.



Visit page. To see more.

The Notebook [2/5]

MOVIE INFO

Ρομαντική. 2004. Έγχρ. 124’
Αμερικανικής παραγωγής του Νικ Κασαβέτης με τους Ράιαν Γκόσλινγκ, Ρέιτσελ Μακ Άνταμς, Τζέιμς Γκάρνερ, Τζίνα Ρόουλαντς, Τζόαν Άλεν

Βασισμένη σε ομώνυμο βιβλίο, η ιστορία έχει να κάνει με την θυελλώδη σχέση δύο νεαρών στη Βόρεια Καρολίνα του ‘40, οι κοινωνικές τάξεις των οποίων συνιστούν τροχοπέδη στην ευτυχία τους. Η αφήγηση τοποθετείται σε ένα σημερινό γηροκομείο, όπου ένας ηλικιωμένος άνδρας διαβάζει σε μια ευκατάστατη κυρία που πάσχει από άνοια ένα παλιό ημερολόγιο. Σε σκηνοθεσία του γιου του Τζον Κασσαβέτη, Νικ, η ταινία ήταν φυσικά νομοτελειακή επιτυχία στο νεανικό κοριτσίστικο κοινό και σάρωσε βραβεία του είδους (μιλάμε για 8 βραβεία Teen Choice Award, MTV βραβείο για καλύτερο φιλί κ.α.). Οι διφορούμενες κριτικές και η υψηλή βαθμολογία της στο IMDb προοικονομούν την χολιγουντιανές συμβάσεις που εντοπίζονται σε κάθε βλέμμα, φιλί, διάλογο, μουσικό θέμα. Σαχλές και αφελείς διαλογικές σκηνές εναλλάσσονται συνεχώς με άλλοτε παθιασμένες κι άλλοτε γλυκερές ρομαντικές σεκάνς, εφαπτόμενες στην μετριότητα των εμπορικών ταινιών του είδους. Καταφανής βέβαια η προσπάθεια του σκηνοθέτη να τοποθετεί συνεχώς εμπόδια στην σχέση των δύο εραστών μπας και κρατήσει το ενδιαφέρον του έμπειρου θεατή ζωηρό, μα εν τέλει αυτό που καταφέρνει είναι να μελώνει το αποτέλεσμα και να επαναλαμβάνεται άσκοπα. Γκόσλινγκ και Μακ Άνταμς κρατούν το σύνολο σε mainstream επίπεδα, το φινάλε όμως που επωμίζονται οι δύο βετεράνοι, είναι μια οικτρή σαχλαμάρα βουτηγμένη στην μαρμελάδα, αφού η σχέση των ηλικιωμένων δεν θυμίζει τίποτα από «Make Way From Tomorrow», «Away From Her» ή «Amour». Τέλος, λίγα χρόνια πριν την εμπορική εκμετάλλευση του καρκίνου στο «Η Αδερφή Μου Κι Εγώ», ο Κασαβέτης ο νεότερος, καπηλεύεται ανενδοίαστα την κτηνωδία και την βαναυσότητα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για τις ανάγκες του φιλμ.



Visit page. To see more.

The Imaginarium Of Doctor Parnassus [3/5]

MOVIE INFO

Φαντασίας. 2009. Έγχρ. 122’
Βρετανικής παραγωγής του Τέρι Γκίλιαμ με τους Χιθ Λέτζερ, Κρίστοφερ Πλάμερ, Λίλι Κόουλ, Τζόνι Ντεπ, Τζουντ Λο, Τομ Γουέιτς

Ο ηλικιωμένος θεατράνθρωπος Δρ. Παρνάσους περιπλανιέται με τον ολιγομελή θίασό του παρουσιάζοντας την εξωπραγματική του παράσταση. Όταν διασώζουν έναν γοητευτικό νεαρό που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, έρχονται στο φως ανείπωτα μυστικά που στοιχειώνουν τον Δρ. Παρνάσους από το παρελθόν του. Ο Τέρι Γκίλιαμ (12 Πίθηκοι, Brazil), πλάθει το όνειρο και με αθρόες δόσεις φαντασίας μας διηγείται ένα θεαματικό και ευφάνταστο παραμύθι. Τα σχόλια που εκφράζει για την εμπορευματοποίηση της έμπνευσης, την τυποποίηση του συναισθήματος, τον κερδοσκοπικό οπορτουνισμό, τα ανθρώπινα πάθη και τον καμποτινισμό της κοσμικής ζωής είναι βέβαια εύστοχα, η εμβάθυνση όμως στις παραπάνω θεματικές είναι αφελής, επιφανειακή και ενίοτε ανύπαρκτη. Από την άλλη, η αστείρευτη έμπνευση του δημιουργικού μα πλέον φαντασιοκόπου Γκίλιαμ δεν τον προδίδει, αφού οι αναπάντεχοι συνδυασμοί, οι φαντασμαγορικές εικόνες και η υπερρεαλιστική διάθεση, προσφέρονται σε υπερθετικό βαθμό. Τέλος, η διαβολική φυσιογνωμία του Τομ Γουέιτς και η εξαιρετική ερμηνεία του φέρελπι Χιθ Λέτζερ (την οποία ακολούθησε ο τραγικός θάνατός του) σε συνάρτηση με τη γενικότερη γκροτέσκο αισθητική και το παραμυθικό στοιχείο το οποίο η ταινία αποδέχεται και προβάλει, καμουφλάρουν πλήθος των προβληματικών πτυχών της ταινίας. Δεδομένου ότι ο Γκίλιαμ τα τελευταία χρόνια είναι λιγάκι ντεφορμέ, υποθέτουμε πως στα χέρια ενός περισσότερο δραστήριου σκηνοθέτη, όπως ο Τιμ Μπάρτον, το συγκεκριμένο πόνημα να είχε αποκτήσει πιο ισχυρή προσωπικότητα και βαθύτερο νόημα.



Visit page. To see more.

What Ever Happened To Baby Jane [4/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 1962. Α/Μ. 134’
Αμερικανικής παραγωγής του Ρόμπερτ Όλντριτς με τους Μπέτι Ντέιβις, Τζόαν Κρόφορντ, Βίκτορ Μπουόν

Η ηλικιωμένη πια Τζέιν (Μπέτι Ντέιβις), πρώην παιδί θαύμα, συμπεριφέρεται σαδιστικά στην ανάπηρη αδερφή της (Τζόαν Κρόφορντ) που είχε ευυπόληπτη πορεία σαν ηθοποιός του Χόλιγουντ. Το αριστοτέχνημα αυτό της έβδομης τέχνης διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που καθιστούν ένα ψυχολογικό θρίλερ κλασσικό. Από το υποδειγματικό κρεσέντο μέχρι τις ιδιαίτερες γωνίες λήψης, η ταινία εκμαιεύει αβίαστο τρόμο και σασπένς, ενώ παράλληλα δεν λείπουν η χιουμοριστικές πινελιές και η γνήσια συγκίνηση. Περίεργος και επικίνδυνος συνδυασμός που εύκολα μπορούσε να καταλήξει σε φιάσκο. Παρ’ όλα αυτά χάρη στην σκηνοθετική δεξιοτεχνία και στην πλούσια πρώτη ύλη του, το φιλμ αποφεύγει τους διάφορους σκοπέλους με αποτέλεσμα την σύνθεση ενός έργου, του οποίου το πρεστίζ και η γοητεία συνίστανται στα στοιχεία που το οριοθετούν. Γκροτέσκο μα όχι καρικατούρα, συναισθηματικό μα όχι μελό, διαλογικό μα όχι ανιαρό, ευφάνταστο μα όχι υπεροπτικό. Η τρικυμιώδης σχέση της Ντέιβις και της Κρόφορντ πίσω απ’ τις κάμερες, ευόδωσε κινηματογραφικά, με αποτέλεσμα δύο έξοχες ερμηνείες, σύμφωνες με την χαρακτηριστική υποκριτική τεχνοτροπία του κλασσικού Χόλυγουντ (αδιαφιλονίκητη η διαχρονικότητα της σκηνής με την Ντέιβις να τραγουδάει, μιμούμενη την Μπέιμπι Τζέιν). Ένα μελαγχολικό σχόλιο για την γονεϊκή ευθύνη, την παθολογική ζηλοφθονία, την παροδικότητα της στιγμής και την αιωνιότητα της ανάμνησης, την ματαιότητα της αυλαίας και την ζωή στα φώτα, από δύο γυναίκες που αφιερώθηκαν ολόψυχα στην αυλαία και στα φώτα.



Visit page. To see more.

The Hunger Games: Mockingjay Part 1 [2,5/5]

MOVIE INFO

Περιπέτεια. 2014. Έγχρ. 123’
Αμερικανικής παραγωγής του Φράνσις Λόρενς με τους Τζένιφερ Λόρενς, Τζος Χάτσερσον, Λίαμ Χέμσγουορθ, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Τζούλιαν Μουρ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν

Στο πρώτο μέρος του τρίτου και τελευταίου επεισοδίου συναντάμε την Κάντνις στην καρδιά της επικείμενης επανάστασης, στην Περιοχή 13 όπου, με την καθοδήγηση της ηγέτιδας των επαναστατών (Τζούλιαν Μουρ) και του υπεύθυνου προπαγάνδας (Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν), δέχεται η Κοτσυφόκισσα να γίνει το σύμβολο της επανάστασης. Όπως και στο δεύτερο μέρος, ο Λόρενς εστιάζει στον ανθρώπινο παράγοντα και στην σύνθετη -συγκριτικά με άλλα εύπεπτα, εφηβικά αμερικανικά σινεπροϊόντα- ψυχοσύνθεση των προσώπων, με πολύτιμους βοηθούς ένα από τα πλέον αξιόλογα καστ των πρόσφατων blockbuster και μια ιδανική πρώτη ύλη που ικανοποιεί ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων. Σαν σειρά ταινιών, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πλέον σύγχρονη και απολαυστική ανατομία των φασιστικών καθεστώτων και των επαναστατικών κινημάτων. Δίχως να σφετερίζεται τα νοήματα που πραγματεύεται, το πρώτο μέρος της επανάστασης δεν καταφέρνει να ανεβάσει αρκετά τα ντεσιμπέλ, αφού η εναλλαγή καταιγιστικής δράσης με εκτενείς διαλογικές σκηνές είναι ως επί το πλείστον ανεπιτυχής. Όσων αφορά την υποτυπώδη δραματουργική κορύφωση, συνίσταται σε μια αλά mission impossible διάσωση και σε μια ατμοσφαιρική σκηνή επιβίωσης που καταλήγουν σε μια έντονη, ενδιαφέρουσα ανατροπή. Εύφημος μνεία στον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, έναν από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς τόσο σε σινεφίλ όσο και σε χολιγουντιανό πεδίο, με εκπληκτικές αποδώσεις σε μια ευρεία γκάμα ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων. Η αυλαία έπεσε για τον σπουδαίο ρολίστα πριν καν ολοκληρώσει τα γυρίσματα της ταινίας.



Visit page. To see more.

Rosemary’s Baby [5/5]

MOVIE INFO

Τρόμου. 1968. Έγχρ. 136’
Αμερικανικής παραγωγής του Ρόμαν Πολάνσκι με τους Μία Φάροου, Τζον Κασαβέτη, Ρουθ Γκόρντον, Ραλφ Μπέλαμι

Ένα από τα τρία μέρη της άτυπης τριλογίας του διαμερίσματος του Πολάνσκι (τα άλλα δύο είναι «Ο Ένοικος» και η «Αποστροφή»).Η Ρόζμαρι (Μία Φάροου) είναι μια νέα γυναίκα, που έχει παντρευτεί τον Γκάι (Τζον Κασαβέτης), έναν ηθοποιό που πασχίζει να αποκατασταθεί επαγγελματικά. Όταν μετακομίζουν σε ένα μεγάλο διαμέρισμα και γνωρίζονται με τους ηλικιωμένους γείτονές τους, η Ρόζμαρι μένει έγκυος. Η ταινία που έκανε γνωστό τον Γάλλο-Πολωνό σκηνοθέτη στο ευρύ αμερικανικό κοινό είναι ένα σιωπηλά παροξυσμικό αριστούργημα, κατ’ εξοχήν κινηματογραφική δημιουργία και εξαίρετο δείγμα αφηγηματικής κλιμάκωσης και δραματικής οικονομίας. Η εύθραυστη, λεπτοφυής ερμηνεία της Μία Φάροου και η σκηνοθετική ιδιοφυία του Πολάνσκι εγχέουν στο φιλμ το υπαινικτικό στοιχείο, τις ψυχολογικές αναφορές και το χιτσκοκικό σασπένς, ενώ οι διακριτικές αλληγορίες που διαθέτει το στόρι συνθέτουν μια πεσιμιστική, μα προφητική προοικονομία για το μέλλον της αμερικανικής κοινωνίας του 60’. Με αξιοζήλευτη σκηνοθετική μαεστρία, ο Πολάνσκι παίζει με τους ήρωες και τους θεατές του και τους παρασέρνει σε ένα αέναο ταξίδι με καράβι την τραγικότητά τους, ταξίδι το οποίο έκανε όταν ένα χρόνο μετά η εγκυμονούσα γυναίκα του δολοφονήθηκε από τους σατανιστές Μάνσον και ο ίδιος ήρθε αντιμέτωπος με την κατακραυγή της αμερικανικής κοινωνίας. Πέρα, λοιπόν, από την ιστορική και καλλιτεχνική της σημασία, η αξία της ταινίας άπτεται του πνεύματος ενός ανθρώπου που τόλμησε να χαμογελάσει στο χάος, δίχως να συλλογίζεται τις συνέπειες.



Visit page. To see more.

EL Esperitu De La Colmena [4,5/5]

MOVIE INFO

Σινεφίλ. 1973. Έγχρ. 95’
Ισπανικής παραγωγής του Βίκτορ Ερίθε με τους Φερνάντο Φερνάν Γκόμεζ, Τερέζα Γκιμπέρα, Άνα Τόρεντ

Στα τέλη του ισπανικού εμφυλίου και λίγο πριν την έξαρση του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, στην Καστίλη, η εξάχρονη Άννα βλέπει για πρώτη φορά τον «Φρανκενστάιν» του Τζέιμς Γουέιλ. Η υποβλητική μορφή του Μπορίς Καρλόφ εξάπτει την φαντασία της Άννας η οποία με την βοήθεια της αδερφής της, Ιζαμπέλ θα αναζητήσει το τέρας στις απομονωμένες, σιωπηλές αγροτικές εκτάσεις του χωριού. Η ταινία αποκρυσταλλώνει την ουσία του κινηματογράφου τόσο σαν μια μορφή τέχνης συνυφασμένη με την φαινομενολογία και τον συνειρμό όσο και ως μια άμεση, διονυσιακή έκθεση ψυχής από πομπό και θεατές. Όχι μόνο η ερμηνεία, αλλά ακόμη και η απλή αναφορά των άφθονων αλληγοριών και των πολύπλευρων στοχασμών του φιλμ θα ζημίωναν την αξία του, αφού η τελευταία άπτεται του υποσυνείδητου κόσμου και των αναμνήσεων του εκάστοτε θεατή. Παρ’ όλα αυτά αξίζει να γίνει μνεία για τις αξιέπαινες μελαγχολικές ερμηνείες από τις δύο χαριτωμένες πρωταγωνίστριες, για την σκηνοθετική βιρτουοζιτέ ενός δημιουργού με ελάχιστη καλλιτεχνική δραστηριότητα, για την άψογη, νοσταλγικά τρυφερή, μυστηριακή, ονειρική φωτογραφία του Λουίς Κουαδράδο, ο οποίος κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων έχανε το φως του, για τις ψιθυριστές κραυγές και την άγουρη μα διεισδυτική και ποιητική οπτική της ταινίας στην τότε ισπανική πραγματικότητα και για τις αντιξοότητες του μετεμφυλιακού καθεστώτος του Φράνκο και την λογοκρισία από τις οποίες κλήθηκε να επιβιώσει το έργο τέχνης. Από τα πιο απολαυστικά και αθώα δείγματα ατόφιας κινηματογραφικής δημιουργίας.



Visit page. To see more.

Dancer In The Dark [5/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 2000. Έγχρ. 140’
Δανέζικης παραγωγής του Λαρς Φον Τρίερ με τους Μπιόρκ, Κατρίν Ντενέβ, Ντέιβιντ Μορς, Πίτερ Στορμάρε

Ένα αριστούργημα η καλύτερη ταινία του Φον Τρίερ είναι ένας χάρτης για να βρούμε το νόημα της ζωής. Η πολυβραβευμένη τρίτη ταινία της τριλογίας της "Χρυσής Καρδιάς" (οι άλλες δύο είναι οι "Ηλίθιοι" και το "Δαμάζοντας τα κύματα") τοποθετείται το 1964, στην Αμερική, όπου η Σέλμα, μια Τσέχα μετανάστρια που χάνει σταδιακά το φως της, προσπαθεί να συγκεντρώσει χρήματα για να χειρουργηθεί ο γιος της και να αποφύγει την κληρονομική ασθένεια που η ίδια του έχει μεταδώσει. Μελόδραμα και μιούζικαλ: αυτή είναι η ζωή, αυτή είναι η ταινία. Μελόδραμα γιατί έτσι αποφασίστηκε (καταχρηστικά) να ονομαστεί η συναισθηματική δύνη που εξανθρωπίζει τον άνθρωπο, η ζωοφόρος πνοή που ανασταίνει την ψυχή του. Μιούζικαλ γιατί "η μουσική αντιπροσωπεύει το μεταφυσικό στοιχείο όλων των πραγμάτων της φύσης, την ουσία όλων των φαινομένων" (Σοπενχάουερ). Με τα δύο αυτά συστατικά στοιχεία, ο Δανός καλλιτέχνης υψώνει την δική του σκάλα στον ουρανό και μας προσκαλεί να ανέβουμε, να βρούμε το αστέρι μας και να το αφήσουμε να μας δείξει το μονοπάτι της ευτυχίας. Η Μπιόρκ, εξαιρετική, εναλλακτική καλλιτέχνης και μια από τις πλέον χαρακτηριστικές γυναικείες φωνές του πλανήτη, ξεδιπλώνει το υποκριτικό της τάλαντο με μαεστρία και αυθορμητισμό, κατακτώντας επάξια μια θέση στο πάνθεον των κινηματογραφικών ηρωίδων. Βέβαια και το υπόλοιπο καστ δεν υστερεί ερμηνευτικά, αφού ο Φον Τρίερ έχει επανδρώσει την ταινία του με μια αγνώριστη Κατρίν Ντενέβ και τους αξιόλογους Ντέιβιντ Μορς και Πίτερ Στορμάρε. Πιστός σε σημεία στο "Δόγμα" του (που αν και καλοπροαίρετο ήταν λιγάκι "δογματικό"), αλλά αναιρώντας στοιχεία που πιθανόν να λειτουργούσαν ανασταλτικά στην μετάγγιση συναισθημάτων, προβαίνει με καλλιτεχνικό ερασιτεχνισμό και ιδεολογική συνέπεια σε μια κατάθεση ψυχής. Η ταινία είναι δύσκολο να θεωρηθεί συνολικά, αφού λειτουργεί περισσότερο σαν εμπειρία ή ψευδαίσθηση της στιγμής που προβάλλεται, παρά σαν ένα έργο τέχνης, με αποτέλεσμα η συναγωγή ενός διδακτικού συμπεράσματος να είναι πιο δυσχερής από την αναβίωση της γενικής αίσθησης που αφήνει στον θεατή. Παρ’ όλα αυτά, πολύ περιληπτικά και πρόχειρα θα λέγαμε πως καθίσταται αρκετά σαφής δυναμική εκφορά άποψης για φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα όπως η θανατική ποινή, η κτηνωδία του αμοραλιστικού καπιταλισμού σύμφωνα με τον οποίο είναι διαρθρωμένες οι σύγχρονες κοινωνίες και η εμπορευματοποίηση της τέχνης. Κοινή γραμμή των παραπάνω η αποκτήνωση του σημερινού πολίτη, η "πολύχρωμη" ελευθερία που προσφέρει η δημιουργική έκφραση της αγάπης, ενώ από την πλοκή ακόμα υπογραμμίζεται η υπεροχή του ανθρώπου έναντι των εξελίξεων. Επιπλέον, η ταινία εμφορείται από μια αισιοδοξία διαμετρικά αντίθετη από την καταθλιπτική ατμόσφαιρα και τον υποδόριο νιχιλισμό του «Αντιχρίστου» και της "Μελαγχολίας" (αν και στο δεύτερο παράδειγμα διακρίνεται μια αισιοδοξία στον λανθάνοντα ουμανισμό της). Τέλος, στο ερώτημα "Τι είναι τελικά η ταινία;" ή "Τι είναι η Σέλμα;", θα απαντούσαμε με τον πιο πεζό, λακωνικό και ρεαλιστικό τρόπο: "Η ταινία είναι ένα πρότυπο ζωής, η Σέλμα είναι ένα παράδειγμα για όλους μας".



Visit page. To see more.

The Fault In Our Stars [2,5/5]

MOVIE INFO

Ρομαντικό Δράμα. 2014. Έγχρ. 125’
Αμερικανικής παραγωγής του Τζος Μπουν με τους Σάιλιν Γούντλι, Λόρα Ντερν, Γουίλεμ Νταφόε, Έινσελ Έγκορτ

Η δεκαεξάχρονη Χέιζελ που πάσχει από καρκίνο γνωρίζεται με τον γοητευτικό, επίσης καρκινοπαθή Γκας και δημιουργεί μαζί του μια θερμή φιλία η οποία γρήγορα εξελίσσεται σε ερωτική σχέση. Βασίζεται στο ομώνυμο εφηβικό best seller του Τζον Γκριν και αυτοπαρουσιάζεται από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα σαν μια αντισυμβατική, "αντιρομαντική" ταινία που προβάλλει την πραγματικότητα του καρκίνου από το πρίσμα του πάσχοντα. Ε, δεν είναι αυτό. Η προσέγγιση είναι επιφανειακά ρεαλιστική και ο πολύχρωμος αν και μελαγχολικός κόσμος των ηρώων αποσιωπά ή μελοδραματοποιεί αρκετές πτυχές της καθημερινότητας των προσώπων. Απευθύνεται κατά κύριο λόγο στο εφηβικό (κυρίως κοριτσίστικο) κοινό, στο οποίο υπόσχεται πολλά, ΠΟΛΛΑ ΟΜΩΣ δάκρυα. Ευνοϊκό παράγοντα για τον συναισθηματικό ορυμαγδό συνιστούν οι μετρημένες ερμηνείες με εξέχουσες αυτές της εκκολαπτόμενης Σάιλιν Γούντλι όπως και του πολυπράγμων Νταφόε. Κατά τα άλλα το σενάριο έχει κωλύματα, γλυκόπικρο χιούμορ και δακρύβρεχτες, γλυκερές στιγμές που λιγώνουν, χωρίς όμως να απουσιάζουν οι πνευματώδεις, μεγαλόπνοες ατάκες και ο συχνά εποικοδομητικός προβληματισμός. Τώρα, για να αποδελτιώσετε πιο αναλυτικά τα θετικά της, αφαιρέστε από το σύνολο τα στοιχεία που θυμίζουν «Ημερολόγιο». Σε μια συνολική της θεώρηση, η ταινία λειτουργεί περισσότερο σαν μελοδραματικό (με την θετική έννοια του όρου) εφαλτήριο ευαισθητοποίησης του ευρέος κοινού, παρά σαν ένα ρηξικέλευθό, αντισυμβατικό ρομαντικό δράμα όπως ο πρόσφατος "Οδηγός Αισιοδοξίας".



Visit page. To see more.

Elephant Man [4/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 1980. Α/Μ. 124’
Αμερικανικής παραγωγής του Ντέιβιντ Λιντς με τους Τζον Χαρτ, Άντονι Χόπκινς, Αν Μπάνκροφτ, Τζον Γκίλγκουντ

Υποψήφια για οκτώ όσκαρ, η ταινία εκτίναξε την καριέρα του ανερχόμενου Ντέιβιντ Λιντς που έκανε τότε τα πρώτα του αποφασιστικά βήματα με το Eraserhead. Τον 19ο αιώνα, στην Αγγλία, ένας γιατρός ανακαλύπτει έναν άνθρωπο που λόγω της δυσμορφίας του έχει μετατραπεί σε δημόσιο θέαμα. Μιλάμε για την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία ενός έγκριτου πλέον καλλιτέχνη και ίσως την πλέον προσαρμοσμένη στο χολιγουντιανό καλούπι δουλειά του, αν λογαριάσουμε πως αναφερόμαστε στον σκηνοθέτη του «Μπλε Βελούδου», της «Οδού Μάλχολαντ» και της «Ατίθασης Καρδιάς». Φορμαρισμένη και μελοδραματικά λυτρωτική, η ταινία συνιστά έναν ουμανιστικό παιάνα που έμελλε να καταστεί η κατ’ εξοχήν κινηματογραφική απόδοση του ανθρωπιστικού πνεύματος. Στο μεγαλόπνοο αυτό πόνημα η καθηκοντολογία και οι εκβιαστικές συναισθηματικές μαλάξεις της χολιγουντιανής δίνης, μεταλλάσσονται σε καθαρτήριο ουρλιαχτό της ανθρωπιάς κατά του αμοραλισμού και της κτηνωδίας. Κι όλα αυτά διεκπεραιώνονται με μια άριστη φωτογραφία, ένα μοντάζ που θυμίζει Αϊζενστάιν και μερικές από τις πλέον καθηλωτικές ερμηνείες, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες ενός μοναδικού βιρτουόζου της εικόνας και του πνεύματος.



Visit page. To see more.

Die Welle- Το Κύμα [2/5]

MOVIE INFO

Δραματική. 2008. Έγχρ. 110’
Γερμανικής παραγωγής του Ντενίς Γκάνσελ με τους Γιούργκεν Φόγκελ, Φρέντερικ Λάου, Μαξ Ρίμελτ, Τζένιφερ Ούλριχ

Η ταινία αφηγείται την νομοτελειακή μετατροπή μιας σχολικής τάξης σε τρομοκρατικό σχήμα στο πλαίσιο ενός πρωτοποριακού εκπαιδευτικού πειράματος που εκπονείται από έναν καθηγητή πολιτικής παιδείας. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, το κόνσεπτ της ταινίας φαίνεται ιδιαίτερα βαθυστόχαστο, καλλιτεχνικό και ελκυστικό. Επιπλέον, η σκηνοθετική επιμέλεια δεν απογοητεύει και παρότι σε σημεία φαίνεται δραματουργικά άνευρη, επιτυγχάνει με δεξιοτεχνία την εικαστική αρτιότητα και την απαιτητική συναισθηματική κλιμάκωση της ταινίας. Το πρόβλημα έγκειται στον τρόπο με τον οποίο υψώνει το ιδεολογικό της ανάστημα. Συγκεκριμένα, τα πέντε βασικότερα στοιχεία που λειτουργούν διαβρωτικά στην ιδεολογική συνέπεια του φιλμ, είναι οι συχνές φιλοσοφικές αφέλειες που διαπνέουν κάθε διάλογο, η «φασιστική» έλλειψη διαλογικότητας που έρχεται σε κατάφορη αντίθεση με το ευρύτερο νόημα, η επιδερμική ψυχολογικά διείσδυση σε μια ιδιαίτερα επώδυνη θεματική, το μελοδραματικό φινάλε και η ελλιπής τεκμηρίωση του τρόπου σκέψης και δράσης των ηρώων. Αν ο θεατής πάντως είναι πρόθυμος, η ταινία θα του δημιουργήσει αξιόλογες σκέψεις για την συνάφεια του καπιταλισμού με την αναρχία και τον φασισμό που αναπτύσσονται στους κόλπους του, καθώς και για τις γενεσιουργές δυνάμεις της απολυταρχίας.



Visit page. To see more.

The Cabin In The Woods [4/5]

MOVIE INFO

Τρόμου. 2011. Έγχρ. 95’
Αμερικανικής παραγωγής του Ντρου Γκόνταρντ με τους Κρις Χέμσγουορθ, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Άννα Χάτσισον, Μπράντλεϊ Γουίτφορντ

Μια παρέα πέντε φίλων πηγαίνει μία ψυχαγωγική εκδρομή σε ένα απομονωμένο σπίτι στην μέση ενός ερημικού δάσους, όπου έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους της. Μια ταινία-φαρσέρ που καυτηριάζει απροκάλυπτα όλες τις υποκατηγορίες ταινιών που έχουν στοιχειώσει το σινεμά φρίκης (έχει μέσα «Evil Dead», έχει splatter, έχει «Παρασκευή και 13» και γενικά slasher, έχει torture porn, εσχατολογία και γκροτεσκιερί, έχει ιαπωνικό τρόμο, gore films και πάει λέγοντας). Κι η σάτιρα της αποτελεί μια υποδειγματική επιμειξία χιούμορ και τρόμου, η οποία συντελείται με τα ίδια ακριβώς συστατικά που σφετερίστηκε ένας ολόκληρος συρφετός φτηνιάρικων (κυρίως ποιοτικά) ταινιών των ειδών που προαναφέρθηκαν. Βέβαια, τα κλεισίματα του ματιού δεν απευθύνονται μόνο στις ταινίες τρόμου, δεδομένου ότι το ιδεολογικό τους φάσμα άπτεται της ίδιας της κινηματογραφικής δημιουργίας και του θεατή που την χρησιμοποιεί ηδονικά για την αισθητική του ικανοποίηση. Μια διεισδυτική και άκρως απολαυστική ανάλυση του όρου «τρομολαγνεία» και της φρίκης ως αυτοσκοπός (;). Ένα πραγματικά πολύτιμο και σπάνιο διαμάντι απαράμιλλης αξίας, μια sui generis φιλμική εμπειρία που θα σφραγίσει το είδος της, ίσως η καλύτερη αμερικανική ταινία τρόμου της δεκαετίας.



Visit page. To see more.

Brazil [5/5]

MOVIE INFO

Επιστημονικής Φαντασίας. 1985. Έγχρ. 143’
Αμερικανικής παραγωγής του Τοντ Φίλιπς με τους Μπράντλεϊ Κούπερ, Εντ Χελμς, Ζακ Γαλιφιανάκης, Τζάστιν Μπάρθα, Χέδερ Γκράχαμ

Ένας δημόσιος υπάλληλος, στην προσπάθειά του να επιδιορθώσει ένα γραφειοκρατικό λάθος, κατηγορείται για τρομοκρατικές επιθέσεις. Ένα εξαίσιο, φουτουριστικό έργο τέχνης, φόρος τιμής στην καλλιτεχνική δραστηριότητα του Κάφκα και του Φριτζ Λανγκ, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την «Δίκη» και το «Metropolis» αντίστοιχα. Πιο ζοφερές, δαιδαλώδεις εικόνες σε σύγκριση με τον Μάλεβιτς και τον Καντίνσκι, αρχιτεκτονική που θυμίζει Τάτλιν, υπερρεαλιστικές πινελιές, νουάρ και εξπρεσιονιστικές αναφορές. Η σύγκριση με τους παραπάνω τιτάνες της τέχνης αποσκοπεί τόσο στην πλέον ολοκληρωμένη απόδοση της καλλιτεχνικής αίγλης ενός αριστουργήματος, όσο και στην επισήμανση των κοινών στοιχείων των διαφορετικών μορφών καλλιτεχνικής έκφρασης. Όσων αφορά την ίδια την ταινία, αρχικά δομεί με περίτεχνο και αβίαστο τρόπο ένα ασθματικό τεχνοκρατικό σύμπαν, έναν κόσμο με ανθρώπους γρανάζια, μια κολοσσιαία μυρμηγκοφωλιά από τσιμέντο και σίδερο (μιλάμε για την κατ’ εξοχήν κινηματογραφική απόδοση αυτού που θα ονόμαζε κανείς «εφιαλτικός»). Προσθέτοντας διακριτικά μετρημένες δόσεις μπλακ χιούμορ και σουρεαλιστικών στοιχείων, το φιλμ αναπτύσσει την πλοκή του και εκφράζει τις εύληπτες, μα όχι εύπεπτες κοινωνικοπολιτικές του αλληγορίες. Οι χιμαιρικές επιδιώξεις ενός άβουλου οργάνου της καπιταλιστικής μηχανής μεταπλάθονται σε κραυγαλέα μηνύματα κατά του ωφελημοθηρικού αμοραλισμού, της επαγγελματικής αλλοτρίωσης, του ουρμπανισμού και του ταρτουφισμού που διέπουν τον αγορακρατικό μας κόσμο. Κι όλα αυτά, σε μια μεγαλόπνοη κινηματογραφική απόδοση από έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη που εμφορείται από πάθος και φαντασία και βρίσκεται στο ζενίθ της καριέρας του. Λεπτομερής μέχρι κεραίας, απρόσμενα απολαυστική ερμηνευτικά (ιδιαίτερα από τον πρωταγωνιστή και τον Ίαμ Χολμ), ευφυής δραματουργικά και ευσυνείδητη ιδεολογικά, η ταινία συνιστά ένα από τα καλύτερα δείγματα επιστημονικής φαντασίας που έχει να επιδείξει η έβδομη τέχνη. Τα άλλα λόγια είναι περιττά.



Visit page. To see more.

Un Chien Andalou [5/5]

MOVIE INFO

Σινεφίλ Μικρού Μήκους. 1929. Α/Μ. 16’
Αμερικανικής παραγωγής του Λουίς Μπουνιέλ με τους Σιμόν Μαρέϊγ, Πιέρ Μπατσέφ, Χαϊμέ Μιραβίλ, Σαλβαδόρ Νταλί, Λουίς Μπουνιέλ

Το παρθενικό αριστούργημα του καλλιτέχνη που διαδραμάτισε τον πλέον αποφασιστικό ρόλο στην καθιέρωση τον σουρεαλισμό στην έβδομη τέχνη. Βασισμένη σε όνειρα του Νταλί και του Μπουνιέλ, η ταινία αποτελεί βουβό, μικρού μήκους ψηφιδωτό εντελώς παράδοξων και φαινομενικά ασυνάρτητων εικόνων. Η πρώτη κινηματογραφική έκφραση φροϋδικών εννοιών, μια καλλιτεχνική έκρηξη, ιδιαίτερα συμπυκνωμένη και δυσνόητη. Οι υποκειμενικές ερμηνείες και η υψηλή αισθητική επιμέλεια προσδίδουν μια ιδέα εστητισμού, η οποία όμως, σε συνάρτηση με τα ακραιφνή σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά, συνθέτουν μια μοναδική, πρωτόγνωρη ακόμα και σήμερα για το ευρύ κοινό και άκρως δημιουργική φιλμική εμπειρία, της οποίας η ερμηνεία επιτυγχάνεται περισσότερο με το υποσυνείδητο -αφού αυτό αποτελεί το θεμελιώδες συστατικό στοιχείο της ταινίας-, παρά με την λογική. Θραύσματα από αυτό το αριστούργημα εντοπίζονται όχι μόνο σε υπερρεαλιστικά έργα άλλων καλλιτεχνών, αλλά και στα επόμενα κομψοτεχνήματα του Μπουνιέλ. Βρίσκεται και στο YouTube.



Visit page. To see more.