Στο πλαίσιο του Ομίλου «Απόπειρες δημιουργίας…» και του Δικτύου «Ονειρεύομαι το μέλλον: μεταμορφώνοντας τη δημιουργική γραφή σε ψηφιακή δημιουργία» οι μαθητές προσέγγισαν με βιωματικό και παιγνιώδη τρόπο τον κόσμο της λογοτεχνίας, δοκίμασαν τις ικανότητές τους σε άγνωστες ποιητικές φόρμες (χαϊκού, καλλιγραφήματα, ακόμα και black out και slam poetry) και αποπειράθηκαν να εκφραστούν δημιουργικά μέσω της ποίησης και άλλων τεχνών (ζωγραφική, μουσική, θέατρο). Σταθερό σημείο αναφοράς στις δημιουργίες των μαθητών ήταν το όνειρο για ένα ευοίωνο μέλλον και έναν καλύτερο κόσμο – έναν κόσμο με χαμόγελα, χωρίς διακρίσεις, χωρίς βία, δηλαδή έναν κόσμο που αξίζει στα παιδιά! Σε συνεργασία με τον Όμιλο Πληροφορικής οι δημιουργίες των μαθητών «μεταμορφώθηκαν» σε ψηφιακή δημιουργία!!!

Καλλιγράφημα

Göge Bakma Durağı (μετάφραση)

Η στάση που κοιτάει τον ουρανό
Κι οι δυο μας μπορούμε να χαρούμε, ας κοιτάξουμε τον ουρανό
Αυτά τα φώτα που δραπετεύουν, αυτά τα ζαχαροκάλαμα
Πάρε και σώσε τα μάτια μου που ξόδεψα χωρίς σταματημό
από τα δόντια του μωρού, απ’ τους ήλιους, απ’ τα αγριόχορτα.
Κράτα αυτά τα φοβισμένα χέρια μου που ψάχνουν, που στέκονται
Πήδηξε απ’ αυτά τα σπίτια, και απ’ αυτά τα σπίτα, κι απ’ αυτά.
ας κοιτάξουμε τον ουρανό.


Σε άγνωστη στάση ερχόμαστε τώρα, ας κοιτάξουμε τον ουρανό
Θα πούμε πως υπάρχει κάποιος που θέλει να κατέβει,
το λεωφορείο θα σταματήσει, θα κατέβουμε.
Αυτό το σκοτάδι είναι καλό έτσι, μπράβο στο Θεό.
Όλοι να κοιμηθούν, ωραία είναι, μ’ αρέσει.
Οι κλέφτες, οι αστυνόμοι, οι πεινασμένοι, οι χορτασμένοι, να κοιμηθούν.
Όλοι να κοιμηθούν μόνο εσένα δεν θα κοιμίσω και μόνο εγώ δεν θα κοιμηθώ.
Όταν δεν θα υπάρχει κανείς, θα είμαστε εμείς. Ας μην κοιμηθούμε!
Όπως και να ‘χει είμαστε μεθυσμένοι, όπως και να ‘χει φιλιόμαστε στους δρόμους.
Άσε με, ας κοιτάξουμε τον ουρανό.

 
Δεν ξέρω τι έχεις σ’ αυτά τα χέρια σου, ας κοιτάξουμε τον ουρανό.
Κρατώντας τα δυναμώνω, χάνω το μυαλό μου.
Αυτά τα μάτια σου από παλιά, που μοιάζουν μόνα, όπως τα δέντρα.
Τα κοιτάζω για να ζεσταθούν τα νερά μου, και ζεσταίνονται.
Σε πήρα και σε έφερα σε αυτό το τρομερό μέρος.
Είχες αμέτρητα παράθυρα, τα έκλεισα ένα-ένα
Για να γυρίσεις σε μένα, τα έκλεισα ένα-ένα
Τώρα θα ‘ρθει το λεωφορείο, θα ανέβουμε και θα πάμε
Σε ένα μέρος που δεν θα γυρίσουμε πίσω, μια άλλου είδους δύναμη.

Η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. Αποτελεί μία «κλειστή» ποιητική φόρμα και προέρχεται από την Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Η δομή είναι αυστηρή: αποτελείται από 17 συλλαβές: τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους. Περιγράφει μια στιγμιαία εμπειρία, μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια εικόνα της φύσης … και διαβάζεται με μία αναπνοή!

να σκέφτεσαι τους άλλους ...

Μαχμούντ Νταρουίς, «Να σκέφτεσαι τους άλλους»

Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.

Όταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.

Όταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν.

Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.

Όταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν.

Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.

Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.

Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους τους άλλους,

στον εαυτό σου γύρισε και πες:

«Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι».

Όταν γεννιέμαι

«Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος»
(Ποίημα παιδιού από την Αφρική
Προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη
ως καλύτερο ποίημα για το 2006)

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος

Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος

Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος

Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος

Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος

Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος

Κι εσύ λευκέ άνθρωπε

Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ

Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός

Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος

Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε

Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος

Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος

Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι

Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο….

Σώπα μη μιλάς! – Αζίζ Νεσίν

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα».
Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε : «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι «Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε : «Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές, με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα». και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς, χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς,
και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο,
με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: ΜΙΛΑ!

SLAM POETRY: μία ποιητική «παράσταση»

Black – out poetry: Ποίηση της συσκότισης

Black-out poetry: ρατσισμός

«Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα… θα μεταμορφωθεί σε μια πολιτεία, όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι με χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν μαζί σας αδελφές και αδελφοί. Έχω ένα όνειρο σήμερα.»

Το αποτέλεσμα…

Όνειρο είναι
Μια μέρα όλοι οι άνθρωποι
Θα ζήσουν χέρι με χέρι,
Ίσοι, φίλοι, αδελφοί.
Μια μέρα…
Σήμερα…

Black-out poetry:«Παιδική εργασία», Βασίλης Μουλόπουλος, εφημ. Το Βήμα, 18/10/1998
ΤΟ ΆΡΘΡΟ….

Η είδηση δεν συγκίνησε κανέναν. Οι εφημερίδες, τα κόμματα και οι πασών αποχρώσεων προοδευτικοί ήταν απασχολημένοι με το να αναλύουν το μήνυμα των εκλογών και έτσι δεν βρήκαν την ευκαιρία ούτε να αναλύσουν ούτε να καταγγείλουν ότι στην Κωνσταντινούπολη παιδάκια 10 – 12 ετών ράβουν τα τζιν Benetton με μεροκάματο 200 δρχ. την ημέρα [….] Στην εποχή μας σκάνδαλο είναι ότι πέφτει το χρηματιστήριο και όχι ότι κάθε λεπτό πεθαίνουν 25 παιδιά από ασιτία. Ότι παιδάκια παραμορφώνουν τα χέρια τους ράβοντας μπάλες, κόβοντας διαμάντια, παραμορφώνουν τα πόδια τους δουλεύοντας σε υαλουργίες, σε νταμάρια ή κάνοντας τους βαστάζους στις αγορές (...) ότι παιδάκια ξεφορτώνουν τούβλα στο Νεπάλ για 70 δρχ. σε κάθε 100 διαδρομές μεταξύ του φορτηγού και του γιαπιού.

Και… ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ…

Οι προοδευτικοί ήταν απασχολημένοι
Κανένας δεν φώναζε.
Όμορφος ο κόσμος
Benetton, Nike, Adidas, Fiat…
Τα παιδιά του κόσμου ουρλιάζουν
Πεθαίνουν
Στον βωμό της παγκοσμιοποίησης…